بینش دوم  این است که چنین اسیبی به خاطر عدم تعادل در قدرت به وجود می آید. استفاده از دستگاه هایی که به کمک اینترنت به هم وصل شده اند به این افراد کمک می کند بیشتر از قبل قدرت داشته باشند و رفتارهای تهاجمی از خود بروز دهند. این نوع تهاجم بسیار اهمیت دارد چون هیچ کس نمی داند حمله کننده از کجا می آید و چه قصد و منظوری دارد. چنین شرایطی را می توان به عنوان عدم تقارن قدرت نام برد چون افراد کنترل زیادی بر روی فناوری دارند. حالا سوال اینجاست که ما به عنوان طراح یا مهندس که از فناوریاینترنت اشیا در خانه های هوشمند استفاده می کنیم می توانیم جلوی چنین سوء استفاده ای را از محصولاتمان بگیریم؟ اینکه بگوییم دوست نداریم با چنین شرایطی روبرو شویم کافی نیست. کاربران ما واقعی هستند و وظیفه آن ها نیست که به چنین مشکلاتی پاسخ دهند. بدتر از همه اینکه آسیب احتمالی زمانی که این دستگاه ها و قابلیت هایشان رشد پیدا می کند هم بیشتر می شود. مواردی همچون دوربین باعث می شود افراد کنترل بیشتری بر روی محیط داشته باشند. همین امر موجب می شود این موضوع به یک مشکل فوری تبدیل شود. خوب حالا ما چه کاری می توانیم انجام دهیم؟ اجازه دهید برخی از مسیرهای احتمالی برای هدف قرار دادن چنین مشکلاتی را با هم مرور کنیم.

وقتی فناوری خوب به دست افراد بدی می افتد چه اتفاقی روی می دهد؟ فناوری خانه های هوشمند به یک موضوع رایج تبدیل شده و خیلی ها از آن استفاده می کنند.

اما تحقیقات اخیر نشان می دهد اینترنت اشیا ممکن است به دست افرادی بیفتد که از آن سوء استفاده می کنند.

 دسترسی برای همه:

زمانی که برای اولین بار محصولات خانه های هوشمند روانه بازار شد، خیلی ها از آن روی برگرداندند و خیلی ها هم عاشق آن شدند. طراحی برنامه ها برای یک کاربر واحد بود اما این سیستم ها بسیار پیچیده بودند و نمی شد همه افراد خانه را آموزش داد و نحوه استفاده از آن را یادشان داد. با گذشت زمان، خیلی ها فکر کردند که محصولات خانه های هوشمند توسط فرد دیگری مدیریت می شود. یک نفر در خانه بود که مسئولیت به روزرسانی و نگهداری شبکه های اینترنت اشیا را به عهده داشت. هر فرد دیگری فقط یک مشتری بود و توانایی تغییر این تنظیمات را نداشت. این موضوع برای بیشتر افراد قابل درک بود.  کودکان یا سایر افراد نباید می توانستند به صورت تصادفی تنظیمات را تغییر دهند. اما گاهی از اوقات افرادی بودند که نیاز به تغییر پیکربندی داشتند یا جان خود یا دیگران را حفظ می کردند.  در چنین شرایطی دسترسی به تنظیمات دستگاه های اینترنت اشیا مطرح شد. راه حل این مشکلات ایجاد سیستم هایی بود که همه اعضای خانواده را تشویق می کرد به سیستم دسترسی داشته باشند و از ظرفیت خود استفاده کنند. این موضوع نیازمند طراحی دقیقی از طرف تولیدکنندگان بود. برای کنترل کننده های منزل اضافه کردن این دسترسی ها آسان بود اما باعث شد سیستم های موجود امنیت کمتری داشته باشند.

اعضای خانه که نمی توانستند تغییرات را به صورت روتین اجرا کنند باید گزینه ای در اختیارشان قرار می گرفت تا به صورت تصادفی تغییرات ناخواسته ای در سیستم ایجاد نکنند.

اما مانند بیشتر محصولات نمی توان انتظار داشت مشتری خیلی از تغییرات را درک کند. شما نمی توانید به مشتری بگویید دسترسی دادن به اعضای خانواده می تواند رفتارهایشان را تغییر دهد. ما به کنترل کننده ها و اعضای خانه مزایایی می دهیم تا بتوانند به درستی از چنین سیستم هایی استفاده کنند. خانه های به هم متصل توسط برنامه های متعددی هم کنترل می شوند و برای کنترل کردن آن ها تنها از یک برنامه استفاده نمی شود. در این شرایط یک سوال مهم به ذهن خطور می کند: دلایل احتمالی که کنترل کننده های خانه می خواهند به سایر اعضای خانواده دسترسی به تغییرات را بدهند چیست؟ می توانیم این تغییرات را ایجاد کنیم و به اعضای خانه اجازه دهیم خودشان را وارد سیستم کنند بدون اینکه امنیت کلی را به خطر بیندازند؟ باید به هر جنبه ای از خانه هوشمند به اعضای خانواده دسترسی بدهیم؟ آیا آن ها باید بتوانند از الکسا یا اپل استفاده کنند؟ چه سطحی از دسترسی را باید به اعضای خانواده بدهیم؟ آیا دیدن تنظیمات و تغییر آن کافی است؟ اعضای خانواده به قدرت بیشتری برای تغییر این تنظیمات نیاز دارند؟

حس فوریت و اضطرار برای حل این مشکلات:

علاوه بر اجازه ای که به اعضای خانواده می دهیم باید ببینیم وقتی شرایط بد شد چگونه می توانیم آن را کنترل کنیم و موقعیت را به دست گیریم.

 شفافیت ناشی از اپلیکیشن ها:

در دنیای بی عیب و نقص می توانیم به برخی از سوالاتی که در بالا پرسیدیم جواب دهیم و به سراغ مدلی برویم که در آن  همه اعضای خانواده سطح دسترسی مناسب و کنترل مناسبی بر روی موقعیت دارند. برخی از متخصصان بر این باورند که افراد در حال حاضر به دنبال قدرت بیشتری برای تصمیم گیری هستند. دسترسی به برنامه ای که اطلاعات شفافی درباره نحوه اجرای همه دستگاه های اینترنت اشیا فراهم می کند ممکن است برخی از مشکلات را کمتر نماید. سیستمی که به درستی طراحی شده به شما کمک می کند به سه هدف زیر دست پیدا کنید:

• مانع از بلاک شدن یا حذف شدن ناگهانی این افراد شوید
• لاگ لحظه ای درباره مشکلات موجود ارائه نمایید و منبع آن را هم در اختیار افراد بگذارید.
• یک مکانیسم طراحی کنید و اگر فردی از خارج از خانه دستوری داد آن را با دستورات داخل خانه چک کنید.

هوش مصنوعی:

نمی توانیم فکر کنیم همه خانواده ها به اعضای داخل منزل اجازه دسترسی به دستگاه های اینترنت اشیا را می دهند. باید خانواده هایی را هم مدنظر داشته باشیم که ممکن است با مشکل سوء استفاده دست و پنجه نرم کنند.  برای خانه هایی که در آن از سیستم های دیجیتال استفاده می شود( مثلا گوگل هوم یا الکسا) رابط های بیشتری داریم که نیازمند اپلیکیشن نیستند. چگونه ارتباطات صوتی مانع از بروز مشکلاتی که در مقاله نیویورک تایمز شد می شود؟

دستیارهای صوتی فعلی کاملا به بافتی که در آن قرار دارند آگاه نیستند.

گاهی از اوقات آن ها تنها دستوراتی را می شناسند که قبلا با آن مواجه شده اند. به عنوان مثال دستگاه های الکسای امروزی نمی توانند به شما بگویند چرا موسیقی زمانی که دستوری اجرا می شود شروع به پلی شدن می نماید. دستگاه هایی که از هوش مصنوعی استفاده می کنند ممکن است بتوانند اطلاعات خوبی در اختیار شما قرار دهند و در انجام کارهای منزل کمکتان کنند. این موضوع بسیار عالی است اما باید شفافیت بیشتری در این زمینه وجود داشته باشد. سیستم های هوش مصنوعی به خاطر اینکه مثل جعبه های سیاه عمل می کنند مورد نقد هستند و افراد معتقدند باید این دستیارهای دیجیتال بیشتر از قبل بتوانند رفتارهایشان را توضیح دهند.

اما برخی از خانه ها برای اجرای سیستم های هوشمند از گوگل هوم یا الکسا استفاده نمی کنند. خانه های هوشمند زیادی هستند که بدون دستیارهای صوتی کار می کنند و دارای کنترل های فیزیکی هستند. برای افرادی که نمی توانند به اپلیکیشن های اینترنت اشیا دست یابند دستگاه های فیزیکی می تواند حس فوریت یا اضطرار را برای مشتریانی که احساس می کنند تحت سوء استفاده قرار گرفته اند ایجاد کنند؟ به عنوان مثال خانواده آمازون اکو  کنترل سخت افزاری دارد که مانع از اجرای دوربین ها و میکروفون ها می شود.  خاموش کردن صدا موضوع دیگری است اما می توان آن را هم با دسترسی فیزیکی به دستگاه انجام داد.  این قوانین را چگونه می توان بر روی دستگاه های دیگر اعمال کرد؟ برای اشیای ساده تر همچون سوییچ لامپ شما به عنوان یک تولیدکننده قوانین محلی تدوین کرده اید؟

این موضوع به امنیت کمک می کند اما به ایجاد موقعیت های سوء استفاده هم کمک خواهد کرد.

اگر دکمه های خاموش کردن صدا یا ریست را از هم جدا نکنید، روشی وجود دارد که بتوانید ورودی خاصی را بگیرید و از آن به عنوان یک دستور فوری برای قطع کردن دستگاه یا ریست کردن آن استفاده کنید؟ این اطلاعات را چگونه می توانید در اختیار مشتریانتان قرار دهید؟

قابلیت های دستگاه ها و خطرات احتمالی:

اگر نمی توانیم از مشتریان انتظار داشته باشیم دسترسی عمومی را به این خاطر که کار درستی است  آغاز کنند، پس چگونه می توانیم دسترسی های عمومی، دسترسی های شفاف  یا ریست اسان را به درستی اجرا نماییم؟ هر چقدر یک دستگاه کاربر پرخطری داشته باشد باید اطمینان حاصل کنیم که به هنگام نیاز شفاف است و به راحتی ریست می شود. دوربین  یکی از مواردی است که احتمال ایجاد خطر برای مشتریان را دارد. اگر مشکلی بین رابطه دو فرد ایجاد شود دوربین ممکن است برای موارد نادرست مورد استفاده قرار گیرد. میکروفون ها به اندازه دوربین پرخطر نیستند اما باز هم می توانند حریم خصوصی افراد را نقض کنند. برای دستگاه هایی که ورودی گسترده ای دارند خطر سوء استفاده بالاتر و بالاتر خواهد رفت. مقیاس احتمالی که دستگاه می تواند  تحت تاثیر خود قرار دهد را در نظر بگیرید. اگر دستگاه شما قدرتمند است نمی توانید پیچیدگی هایی که سوء استفاده می تواند داشته باشد را نادیده بگیرید.

 خانواده های دیجیتال و قدرت تعادل:

مشکلی که تا به اینجای کار با هم بررسی کردیم نه تنها به خانه های هوشمند بلکه به هر جنبه ای از اکانت دیجیتال ما مربوط است.

این روزها اکانت های خانگی زیادی همچون اکانت مایکروسافت، گوگل ، اپل و حتی آمازون با هم در ارتباط هستند. خیلی از این موارد هنوز وارد دنیای اتوماسیون خانه های هوشمندنشده اند اما می توانند در چنین شرایطی مورد استفاده قرار گیرند. حتی اگر چنین اتفاقی رخ ندهد بیشتر این مدل ها هنوز هم قدرت کافی دارند. اگرچه این مدل به نظر ساده و آسان می رسد اما به همان عدم تعادل در قدرتی که نیویورک تایمز بیان کرده منجر می شود. چرا وظایف سازمانی را نمی توان بین دو نفر به اشتراک گذاشت؟  اجازه دهید فرضیه ای را با هم مرور کنیم. هر تکنیکی که طراح برای هوش مصنوعی به کار می رود می تواند بخشی از فرآیند طراحی شما باشد.  فرض کنید شما فردی هستید که تلاش می کنید کودکانتان را از موقعیت سوء استفاده دور کنید اما قبلا سازمان دهنده خانواده تان نبوده است. باید همه اکانت ها را پاک کنید و همه چیز را از اول آغاز کنید؟ آیا همسر شما به خاطر این قدرت می تواند به شما یا کودکانتان آسیب برساند یا ناراحت کند؟ چگونه می توان افرادی که نقش بدی در سیستم خانوادگی شما دارند را حذف کرد؟

سوء استفاده فراتر از دستگاه:

همانطور که مشاهده کردید نیویورک تایمز یک مشکل اساسی در دنیای اینترنت اشیا را مطرح کرد. همین امر باعث شد به دنبال راه حل هایی برای این مشکل باشیم. اما  مشکلات دیگری هم هست که فراتر از حوزه بررسی های ما باشد؟ سوال دیگری که به ذهن خطور می کند مربوط به دستگاه هایی همچون الکسا و گوگل هوم است.

بیشتر خانواده ها چنین دستگاه هایی را به عنوان بخشی از خانواده  خود می دانند.

اما زمانی که این دستگاه ها به یک سوء استفاده کننده خانگی تبدیل شوند چه طور؟ نکته مهم این است که بتوانید جلوی شنود این دستگاه ها را بگیرید و هرگونه خطری را از میان بردارید. اگر بدون اینکه از شما خواسته شود به حرف های دیگران گوش می کنید پس یک سوء استفاده کننده هستید. اما نقش این دستگاه ها به عنوان عضوی از خانواده چگونه می تواند به دارایی برای افرادی که از سوء استفاده رنج می برند تبدیل شود؟ در بخش های آموزشی برخی از ایالت های آمریکا مفهوم گزارشگر اجباری را دارند. فردی که مجبور است هرگونه شاهد سوء استفاده ای را به مقامات دولتی گزارش کند.

استفاده از هوش مصنوعی برای چنین شرایطی باعث ایجاد مشکل می شود. اما اگر واقعا مشتری به چنین دستگاه هایی نیاز داشته باشد چطور؟ واشینگتون قانونی دارد که از افراد می خواهد به هنگام دیدن سوء استفاده یا شرایط خطرناک این موضوع را به مقامات دولتی گزارش کنند. این افراد گزارشگر اجباری در نظر گرفته نمی شوند و گزارشگر مجاز خوانده می شوند. بیشتر قربانیان سوء استفاده نمی دانند در چنین شرایطی چه باید بکنند. سوء استفاده کننده آن ها اغلب بر همه جنبه های زندگیشان دسترسی دارند. آن ها به تماس های تلفنی شان دسترسی دارند و سایر موارد را مانیتور می کنند. اگر دستیارهای دیجیتال ما به عنوان ابزاری امن برای رسیدن به اهداف باشند چه؟ به طور خاص اکر قصد و نیتی بتواند یک session امن در مرورگر ایجاد کند و مکالمه در لاگ فعالیت خانواده ثبت نشود اما در صورت نیاز به مقامات محلی ارسال گردد چطور؟ به نظر می رسد این مشکل پیچیده ای باشد. نمی توان گفت که دستیارهای هوش مصنوعی ما انسان هستند و می توانند مثل انسان ها تصمیم بگیرند.

فعالسازی قابلیت های این چنینی نیازمند قوانین سفت و سخت و طراحی دقیق است تا افراد را مطمئن کند چنین قابلیتی مورد سوء استفاده قرار نمی گیرد. اما اگر درباره نقش این دستگاه ها در سوء استفاده خانوادگی صحبت می کنیم باید ببینیم چگونه می توانیم جلوی چنین موضوعی را بگیریم.

 نقش ما به عنوان تکنولوژیست:

حتی اگر مراقب باشیم نمی توانیم همه جوانبی که ممکن است مورد سوء استفاده قرار گیرد را پیش بینی کنیم. در این شرایط نقش و مسئولیت ما گوش دادن، یاد گرفتن و انطباق دادن است. سوء استفاده از خانه های به هم متصل همیشه رخ نمی دهد اما ممکن است برای برخی از افراد اتفاق بیفتد. وظیفه ما در حال حاضر یافتن راهی برای حرکت به سمت جلو، حل این مشکلات خاص و استفاده از اطلاعات موجود برای پیش بینی سایر سوء استفاده های احتمالی و هدف قرار دادن آن هاست. این قدرت چگونه به شما اجازه می دهد به مشتریانی که نیاز به کمک دارند کمک کنید؟